INDIGO GENERATION


Δεν ήξερα τίποτα για αυτήν τη γενιά που χαρακτηρίζεται indigo από το χρώμα της αύρας τους μέχρι που διάβασα ένα κείμενο μίας Αμερικανίδας αστρολόγου Donna Cunningham που μιλούσε για μια γενιά παιδιών που οι γονείς τους θεωρούσαν ιδιαίτερης ευφυΐας αλλά και μεγάλους μπελάδες εξαιτίας της υπερικινητικότητάς τους. Ο τίτλος του άρθρου μάλιστα δεν ήταν indigo generation, αλλά Retalin Generation όπου retalin είναι τα χάπια που δίνουν οι γονείς στα πεντάχρονα, εξάχρονα, ή επτάχρονα παιδιά τους για να ελαττώσουν την υπερικινητικότητά τους, για να ξεπεράσουν την μικρή χρονική διάρκεια προσοχής τους και για να κοινωνικοποιηθούν ευκολότερα. Μου φάνηκε ιδιαίτερα βίαιο το γεγονός ότι οι γονείς δίνουν στα παιδιά τους ψυχοφάρμακα- εκτός από το Ritalin, υπάρχει και το baby Prosac- για να καταπνίξουν τη διαφορετικότητά τους, τη ζωντάνια τους και την βαρεμάρα που τους προκαλούν τα σχολεία και που είναι απόλυτα φυσιολογική. Σε αυτό το άρθρο έμαθα για τα παιδιά με την ανεπτυγμένη διαίσθηση, προαίσθηση, εν-συναίσθηση που μπορούν να επικοινωνούν τηλεπαθητικά και έχουν ανεπτυγμένη αίσθηση στις τέχνες και που έχουν γίνει αντικείμενο έντονου ενδιαφέροντος από τους ενήλικες που εκστασιάζονται για τις προοπτικές εξέλιξης του ανθρώπινου είδους αλλά και ενθουσιάζονται που χτύπησαν άλλη μια κερδοφόρο φλέβα από την οποία μπορούν να πλουτίσουν. Πρόκειται για τη γενιά των παιδιών που γεννήθηκαν περίπου μεταξύ 1983-1999 ( μερικοί τα υπολογίζουν από το 1978-2003) έγιναν περισσότερο γνωστά από το βιβλίο των Lee Carroll and Jan Tober The Indigo Children(1999). Μερικά από τα χαρακτηριστικά που επισημαίνουν οι συγγραφείς είναι:
1.Έχουν ένα βασιλικό αίσθημα και τις περισσότερες φορές συμπεριφέρονται ως εκλεκτοί.
2. Έχουν το αίσθημα ότι «είναι προνόμιο να βρίσκονται εδώ» και εκπλήσσονται όταν οι άλλοι δεν συμμερίζονται αυτή τη πεποίθηση.
3. Η εικόνα τους δεν είναι μεγάλο θέμα. Συχνά λένε τους γονείς τους «το ποιοι είναι».
4. Έχουν πρόβλημα με τις απόλυτες εξουσίες.
5. Δεν μπορούν να κάνουν μερικά πράγματα- για παράδειγμα δεν μπορούν να περιμένουν στις ουρές.
6. Αποσυντονίζονται με συστήματα που δεν είναι ευέλικτα, που βασίζονται σε τυπικά και δεν απαιτούν δημιουργική σκέψη.
7. Συνήθως βλέπουν καλύτερους τρόπους για να κάνουν τα πράγματα είτε στο σπίτι είτε στο σχολείο γεγονός που τους κάνει να φαίνονται σαν να χτυπάνε το σύστημα.
8. Ένας παρατηρητής θα μπορούσε να τους χαρακτηρίσει αντικοινωνικούς όταν βρίσκονται στο κόσμο, αλλά εξαιρετικά κοινωνικούς όταν βρίσκονται και συναναστρέφονται τους «δικούς τους ανθρώπους». Εάν δεν υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να συνεννοηθούν γίνονται εσωστρεφείς, ενώ αντιμετωπίζουν το σχολείο ως κοινωνικό βασανιστήριο.
9. Δεν ανταποκρίνονται σε ενοχές τύπου «περίμενε μέχρι ο πατέρας σου να γυρίσει στο σπίτι και τότε θα συζητήσουμε τι έκανες»
10. Δεν ντρέπονται καθόλου να ζητήσουν ότι χρειάζονται, οτιδήποτε έχουν ανάγκη, ή επιθυμούν.

Τι λέει η επιστήμη;

Τελικά αυτές οι δύο γενιές, όπως πολλοί ειδικοί πιστεύουν – και ακόμα περισσότεροι γονείς – εκπροσωπούν το επόμενο στάδιο της ανθρώπινης ανάπτυξης: Ο διάσημος βιολόγος και συγγραφέας Rupert Sheldrake προσπαθεί να εξηγήσει επιστημονικά αυτές τις συμπεριφορές των παιδιών με την οριακή και εξαιρετικά οξυμμένη διαίσθηση και τις τηλεπαθητικές ικανότητες που έχουν παρατηρηθεί εδώ και μια εικοσαετία σε αυτά τα παιδιά. (Σύμφωνα με τη θεωρία του των «μορφογενετικών πεδίων» λέει ότι «η βασική δομή και η συμπεριφορά των οργανισμών του παρελθόντος επηρέασε τους οργανισμούς του παρόντος με άμεσες συνδέσεις μέσω του χώρου και του χρόνου». Δηλαδή; Το εξηγεί με ένα παράδειγμα επιστημονικά αποδεδειγμένο. «Μόλις τα ποντίκια ενός εργαστηρίου στην μιαν άκρη του κόσμου μαθαίνουν πώς να βγαίνουν από το λαβύρινθο που οι ερευνητές τα έχουν βάλλει αμέσως μεταβιβάζουν τη γνώση τους στα ποντίκια ενός άλλου εργαστηρίου στη άλλη πλευρά του κόσμου που βγαίνουν γρηγορότερα από το λαβύρινθο χωρίς να έρθουν σε επαφή μεταξύ τους». Άρα αφού οι επιστήμονες έχουν διαπιστώσει στα εργαστήρια τους ότι τα ποντίκια αλλά και άλλα είδη μεταβιβάζουν την γνώση τους στην επόμενη γενιά δεν υπάρχει λόγος να μη πιστέψουμε ότι το ίδιο φαινόμενο μπορεί να συμβαίνει και στους ανθρώπους έτσι ώστε κάθε νέα γενιά που γεννιέται να κωδικοποιεί στο DNA της και να συμπυκνώνει την ανθρώπινη γνώση πιθανόν με μια φόρμα που μπορεί να μην είναι ακόμα χρήσιμη ή προσβάσιμη ατομικά αλλά που σύντομα θα γίνει.)
Ελάχιστοι διαφωνούν πλέον στη παρατήρηση ότι η ανθρώπινη ανάπτυξη έχει επιταχυνθεί έντονα τις τελευταίες δεκαετίες σε σημείο που να ονομάζεται «ραγδαία»- ένας όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει συνήθως την αύξηση του ανθρώπινου πληθυσμού. Ο πληθυσμός της Γης ήταν 1 δις το 1802 και έχει φτάσει τα 6,5 δις σήμερα. Το εντυπωσιακό είναι ότι ο πληθυσμός διπλασιάστηκε από τη δεκαετία του 60 και τριπλασιάστηκε μέσα σε δύο γενιές από το 1920. Επίσης είναι γεγονός ότι οι γνώσεις μας και οι δημιουργικές καινοτομίες μας αυξάνονται με επίσης ασύλληπτη ταχύτητα – κάθε τρία χρόνια στη δεκαετία του 80 η γνώση διπλασιάζονταν, ενώ βρισκόμαστε στο επίπεδο που σχεδόν κάθε χρόνο η γνώση μας για τα πάντα διπλασιάζεται. Αυτή η «ραγδαία» αύξηση της γνώσης δεν μπορεί να εξηγηθεί αποκλειστικά από την Δαρβινική εξέλιξη και τη κληρονομικότητα.

Μήπως τελικά η υπόθεση των μορφογενετικών πεδίων έχει νόημα και η μυθολογία γύρω από τα παιδιά που γεννηθήκαν γύρω στα τέλη του 20ου αιώνα έχει ρεαλιστική βάση; Μπορούν άραγε τα ευρήματα του Sheldrake, και πολλών άλλων, αυτών των εξαιρετικών χρόνων να εξηγήσει τι είναι αυτό που παρατηρούν οι γονείς αυτών των παιδιών και τι εικάζουν; Είναι πραγματικά τόσο διαφορετικά από τα άλλα παιδιά; Απ’ την άλλη, όσο και διαφωτιστικά να είναι όλα τα παραπάνω, υπάρχει και ένα άλλος παράγοντας που πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας: Όλοι οι γονείς πιστεύουν ότι τα παιδιά τους είναι μοναδικά…

ενδιαφερον...