Οι περιπέτειες ενός γκαντέμη
Μέρος ΙΙ
Περιήγηση στις ομορφιές του αιγαίου
Ίος. Ώρα=11:30
Φασαρία.
Φασαρία, σκόνη και ιδρώτας και πολύ ζέστη είναι το κλίμα πού επικρατεί στην προβλήτα της ίου την οποία διασχίζω τρέχοντας φορτωμένος με ένα κάρο μπαγκάζια. Βλέποντας πολύ αραιό κόσμο στο υπόστεγο αναμονής η σκέψη μου περνάει απ’ το μυαλό:
«Λες να…;»
Το θέαμα πού αντικρίζω την επιβεβαιώνει και πάραυτα κάθε είδους βρισιές αναβλύζουν σαν πλούσιος χείμαρρος μέχρι την άκρη της γλώσσας μου. Η μπουκαπόρτα είναι μισοσηκωμένη, οι κάβοι λύνονται και το πλοίο πήγε περίπατο…
Μισή ώρα και μείον 26,5€ (για το νέο εισιτήριο) αργότερα γελάω σαν ηλίθιος αραγμένος στο καφέ πού επιλέξαμε στο να μας βοηθήσει να περάσουμε τις πέντε ώρες πού μας χωρίζουν απ’ το επόμενο πλοίο. «Γαμώ το διάολο μου! Δεν νομίζω να υπάρχει καταλληλότερο σενάριο για την ταινία “Οδύσσεια 2005: Οι διακοπές ενός μουντζωμένου” από αυτά πού περάσαμε».
Είχαμε μόλις επιστρέψει από ένα, θα έλεγα τραγικό, τριήμερο στην Θεσσαλονίκη οπού με έναν φίλο μου ζήσαμε καταστάσεις απείρου κάλους όπως λ.χ. το να είμαστε σε ένα κωλοχώρι στην μέση του πουθενά συνειδητοποιώντας οτί η «άκρη» πού θα καθιστούσε δυνατή την είσοδο στο μοναδικό κάμπινγκ της περιοχής έλαμπε δια της απουσίας της. Έτσι λοιπόν μας δόθηκε η δυνατότητα να διαπιστώσουμε τι ωραίο πράγμα πού ‘ναι το ελεύθερο κάμπινγκ μετά από 10 ώρες οδήγηση! (βεβαίως και άλλα ωραία έγιναν, όπως το να χάσουμε τα κλειδιά του αμαξιού μου, περνώντας έτσι, πανικόβλητοι, μερικές απολαυστικές ώρες κάτω απ’ τον γλυκό βραστό καλοκαιρινό ήλιο μέχρι να τα ξαναβρούμε..)
Τελοσπάντων μετά από αυτή την ομολογουμένως ΠΟΛΥ οδυνηρή εμπειρία είχα εναποθέσει τις περισσότερες των ελπίδων μου για ξεκούραση, καθώς επίσης και όλη μου την καλή διάθεση, στο επερχόμενο Πάρος-Ίος δεκαήμερο….Άαααχ άμοιρε φασκελωθέντα, κούνια πού σε κούναγε!!!
Πάρος. Ώρα=13:00
Εντυπωσιακή λαύρα! Φτάνουμε στο κάμπινγκ πού είχαμε σκοπό να μείνουμε μονάχα για να διαπιστώσουμε ότι εκτός από εμάς ήτανε ζήτημα εάν θα υπήρχανε και άλλοι δέκα διαμένοντες. Έτσι ελλείψη θερμόαιμων αγγλίδων και του καλοκαιρινού τζέρτζελου που αναμένανε οι “three amigos” ξεκινούν μία (εκ των πολλών πού θα ακολουθούσαν) πορεία στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, φορτωμένοι ούκ ολίγες αποσκευές. Είναι Αύγουστος. Μεσημέρι.
Πολλές σταγόνες ιδρώτα αργότερα φτάνουμε στο «καλύτερο» κάμπινγκ του νησιού, που αποδεικνύεται κατά πολύ χαμηλότερο των στάνταρ που είχαν τεθεί, από παλιότερα καλοκαίρια. Το ίδιο ίσχυε και για το νησί αυτό καθαυτό πού συνίστατο σε μία πρώτης τάξεως μαύρη τρύπα για τα πορτοφόλια μας, καθώς επίσης και κοντινές στην δική μας ηλικίες. Εκτός λοιπόν από άπειρους πιτσιρικάδες πού μόλις είχαν τελειώσει το λύκειο(και είχαν το ακαταλόγιστο των χρημάτων για τις διακοπές τους) και 26+-άρηδες(πού προφανώς κάτι παραπάνω διέθεταν από τον έρμο τον φοιτητή) η ωραία Πάρος είχε να μας προσφέρει εκπληκτική σωματική άσκηση δια του περπατήματος, καθώς συγκοινωνίες πάσης φύσεως ήτανε πανταχού απούσες.
Έτσι λοιπόν απολαμβάναμε ένα δεκάρι χιλιόμετρα περπάτημα ημερησίως μέχρι πού η ωραία τύχη που μας είχε κατά πόδας αποφάσισε να χαμογελάσει λίγο περισσότερο σε έναν φίλο μου χαρίζοντας του έναν ωραίο πυρετό ύψους τριάντα οκτώ! Δεδομένου λοιπόν των νέων εξελίξεων(και φυσικά του κατά πολύ εκτροχιασθέντος προϋπολογισμού) αποφασίζουμε να επισπεύσουμε την μετάβασιν υμών ες την Ίον, οπού γνωρίζοντας το κλίμα(λόγω παλαιότερων παραθερισμών) υπολογίζαμε σε μία ανετότερη κατάσταση. Χάνουμε ως συνήθως το μοναδικό λεωφορείο και φτάνουμε «ταξάτοι» στην μαρίνα Πάρου όπου και μας περίμενε το «Σαντορίνη Εξπρές».
??? Ώρα~19:00
Τα μεγάφωνα του πλοίου ανακοινώνουν «άφιξιν ες τον τελικόν προορισμόν: Θήρα»
«Έ; Πώς; Πού; Πότε; Γιατί;
Πώς στο διάολο βρεθήκαμε Σαντορίνη;;;»
Και ναι, ήτανε τόση μεγάλη η παρατηρητικότητά μας ώστε να χάσουμε την στάση για Ίο. Εμπρός λοιπόν αποσκευές(είπαμε, ουκ ολίγες!!) έπ’ ώμον, πρακτορείο και έκδοση νέων εισιτηρίων. Τουλάχιστον σε ένα περίπτερο εκεί κοντά βρίσκω το καουμπόικο καπέλο των ονείρων μου και νοιώθω πανευτυχής!
Ίος. Ώρα=Αργάαα το βράδυ
Λόγω της οργάνωσης(πού τόσο είχαμε στερηθεί) πού παρείχε το γνωστό μας κάμπινγκ κατέστη δυνατή μία ταχύτατη εγκατάσταση σε κάτι καλύβες-σκυλόσπιτα (Ω ναι! Είχανε ράντζα!!) Η όλη ταλαιπωρία και απογοήτευση των προηγούμενων ημερών εκδηλώνεται σε ένα τριφασικό εορταστικό μεθύσι πού έλαβε χώρα το ίδιο βράδυ, εις υγείαν της ανάκαμψης των διακοπών. Χρώματα, πρόσωπα, θολούρα και ευφορία παραχωρούν την σκυτάλη σε μία ευγενική εναπόθεση των όσων είχα καταπώσει εκείνο το βράδυ πάνω σε ένα γραφικό νησιώτικο πεζουλάκι. Μετά από μία ξέφρενη επιστροφή κατά την οποία πρέπει να ενημερώθηκε όλο το νησί για τα “blues της Ίου” πού συνθέσαμε επί τόπου, πέφτω ξεραμένος για ύπνο προκειμένου να διαπιστώσω τρισευτυχισμένος το επόμενο πρωί ότι ο πυρετός πού τόσο γλυκά κρατούσε συντροφιά στον φίλο μου αποφάσισε να επισκεφτεί και εμένα. Οφείλω να ομολογήσω ότι σε συνδυασμό με το hangover από την προηγούμενη ημέρα η κατάσταση ήτανε μία πραγματικά εξαίσια εμπειρία: Πραγματική συνεισφορά στην μελέτη «περί ορίων της ανθρώπινης υπομονής»! Το επόμενο μερόνυχτο κύλησε νωχελικά, στους ρυθμούς και τα βογκητά του 38+, καθώς επίσης και της «οξείας κερατίτιδος»(1) που ξέχασα να αναφέρω ότι έπληττε τον, «υγιή», τρίτο της παρέας. Κατόπιν δεδομένου του ότι είχε διπλασιαστεί ο αριθμός των εμπύρετων και του ακατάπαυστου της κερατίτιδας του τρίτου, κρίνεται απαραίτητη η αναχώρηση μας προς τας Αθήνας. Κλείνουμε με το «Απόλλων Εξπρές» πού ήταν το πρώτο πρωινό πλοίο. Επειδή η ώρα αναχώρησης ήτανε παραήτανε πρωινή για τα γούστα μας αποφασίζουμε να μην κοιμηθούμε καθόλου. Το πράττουμε. Αξίζει να σημειώσω το νευρικό-υστερικό-ακατάπαυστου και καθ’ όλα φιλικό γέλιο διάρκειας περίπου δέκα λεπτών που έγινε από τους δύο εις βάρος κάποιων διθυραμβικών δηλώσεων του 3ου. Αν και υποθέτω ότι η πραγματική αιτία αυτού επεισοδίου ήτανε η όλη συσσωρευμένη ψυχική συμπάθεια προς την έκβαση των διακοπών (και όχι κάποιου είδους κακοβουλία) που βρήκε την διέξοδό της δια της ειρηνικής(ευτυχώς!) αυτής οδού. Η νύχτα δίνει την θέση της στην μέρα, μία ακόμα πεντάλεπτη κρίση γέλιου λαμβάνει χώρα, και αφού μαζέψαμε τις ουκ ολίγες μας αποσκευές βρεθήκαμε να πίνουμε έναν καφέ στην μαρίνα περιμένοντας το πλοίο.
«Κάτσε, πού να στριμωχνόμαστε στις ουρές…» λέμε όταν το βλέπουμε να δένει και περιμένουμε πέντε λεπτά. Σηκωνόμαστε, τραβάμε να μπούμε στο πλοίο και κάπου εκεί η αφήγηση μου επιστρέφει εκεί όπου ξεκίνησε! Στην καφετέρια που κάθομαι και γεμίζω τούτες δω τις σελίδες(πρόκειται για τα
οπισθόφυλλα του «νευρομάντη» του Ουίλλιαμ Γκίμπσον) σκουντάω τον φραπέ μου και φυσικά το ποτήρι προσγειώνεται και διακοσμεί το πάτωμα με πανέμορφα γυαλάκια και ωραιότατο καφέ. Το κοιτάζω και σκέφτομαι ότι θέλω κάτι το επικό για το κλείσιμο τούτου δω του αριστουργήματος πού μόλις συνέταξα!
Μμμμ! Βρίσκω αρμόζων το
«Γκαντεμιά για λίγο πάψε,
να βαράς με το σπαθί.
Μόνο σώπασε και κλάψε,
στων φουκαράδων τα κορμιά…»
Άντε φόρτσα για summer ’06!! Πάμε για ανάβαση Ιμαλαΐων μπας και ξεκουραστούμε και λιγάκι!!
__________________________________________________________________
1Ρήξις και μόλυνσις του κερατοειδούς φλοιού( του οφθαλμού) που συνοδεύεται από έντονο οφθαλμικό άλγος καθώς επίσης και αδυναμία έκθεσης στον ήλιον
ένα καλοκαίρι περιμένουμε να γυρίσει!!!
άντε να δούμε τι θα γίνει γιατί παραφτωχύναμε!!
Powered by IP.Blog (http://www.invisionblog.com)
© Invision Power Services (http://www.invisionpower.com)