"Η γιαγιά μας τον Αύγουστο του 1922 ήταν δέκα χρονών, σήμερα είναι 97. Οι διηγήσεις της είναι ακόμα και σήμερα ζωντανές όπως και οι μνήμες της. Έχοντας σώας τας φρένας, μας μιλάει για την όμορφη ζωή που ζούσαν στο Κουκλουτζά της Σμύρνης και για τα πλούτη που είχαν αποκτήσει από την καλλιέργεια της εύφορης Μικρασιατικής γης με τον ιδρώτα τους, χωρίς να έχουν...
γίνει άθλιοι νεόπλουτοι. Μας λέει για τα κιούπια με τις λίρες και τις πλούσιες σοδιές που ήταν έτοιμες το Σεπτέμβρη για μάζεμα και πούλημα στις μεγάλες και διεθνείς αγορές. Περιγράφει το σπίτι τους (πανέμορφο αρχοντικό) που ζούσαν, όμοιο του οποίου εμείς τα εγγόνια της βλέπουμε στις πλούσιες συνοικίες, αφού είμαστε πλέον μικρομεσαίοι (στην καλύτερη περίπτωση)και βιοπαλαιστές, μην έχοντας πια πλούσιους προγόνους για να μας στηρίξουν. Μας μιλάει για την ευγενική και χριστιανική Ελλάδα που ζούσε στην Μικρασία εδώ και 4000 χρόνια. Και βεβαίως, με την ίδια κάθε φορά πίκρα, μας λέει ότι ακόμη βλέπει μπροστά της τους τρομαγμένους και απελπισμένους Έλληνες να τρέχουν σαν παλαβοί και τους Τούρκους να σκοτώνουν και να βιάζουν κρυφά και φανερά μέσα σε σπίτια, σε αυλές ακόμη και στην προκυμαία ανάμεσά τους. Μας λέει πως ακόμα θυμάται τις κραυγές των κοριτσιών που τα βίαζαν και τα βασάνιζαν με γνωστούς πια σε όλους τρόπους. Δεν θα ξεχάσει που άκουγε να ουρλιάζουν ενώ ήταν κρυμμένη με άλλους Έλληνες σε κάτι υπόγεια και η μαμά της της έκλεινε το στόμα γιατί από το φόβο της φώναζε. Θυμάται την πείνα που τους θέριζε όταν για μερόνυχτα κρυβόντουσαν σε εκκλησίες και παλιές αποθήκες φοβούμενοι ακόμα και για την ανάγκη τους να βγουν έξω. Ήταν χαμένοι από κάθε γνωστό τους ενώ από την τρεχάλα και τον τρόμο, νόμισε ότι θα βγεί η ψυχή της. Είδε τον πατέρα της και τον παππού της να τους σκοτώνουν οι Τούρκοι. Θείους και λοιπούς συγγενείς να τους παίρνουν και να μην ξαναβλέπουν πια ποτέ κανέναν τους. Έμεινε μόνο η οικογένειά τους χωρίς ίχνος από την όμορφη ζωή τους. Και ερχόμενοι εδώ τους περίμενε μόνο φτώχια, δυστυχία και απόρριψη από τους Ελλαδίτες! Τώρα θα μου πείτε γιατί τα λέω όλα αυτά! Διότι διάβασα για το θράσος των Τούρκων που ζητάνε τα ανεκδιήγητα στη Θράκη ΜΑΣ. Ζητούν λέει αποζημιώσεις για το 1967 και έχουν και κάτι άλλα ΑΘΛΙΑ αιτήματα τα οποία μου προκάλεσαν αηδία. Είναι δυνατόν να μιλούν για αποζημιώσεις αυτοί που λήστεψαν, λεηλάτησαν και έκλεψαν τις περιουσίες ΜΑΣ σκοτώνοντας και διώχνοντας τόσες εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες από την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑ; Είναι δυνατόν να έχουν το θράσος να μιλούν για ανθρωπιστικά δικαιώματα αυτοί που ξεκοίλιαζαν τις εγκύους για να δουν τι παιδί θα έκαναν; Αυτοί που βίαζαν μικρά κοριτσάκια και έσφαζαν με τσεκούρια για να μη χαλάνε πολεμοφόδια; Μα είναι τόσο θρασείς κι εμείς τόσο βλάκες, κοιμισμένοι και ξεπουλημένοι που καθόμαστε και ακούμε και εκτελούμε ότι μας υποδείξει ο οποιοσδήποτε για το όνομα μιας φιλίας που τελευταία έχει καταντήσει ομοφυλοφιλία; Ξένοι (όπως ο G.Horton) έχουν γράψει ολόκληρα βιβλία για την γενοκτονία και τον ξεριζωμό των Ελλήνων και εμείς οι Έλληνες καθόμαστε και ακούμε λες και μας διαβάζει ο παππούς παραμύθι για να μας πάρει ο ύπνος! Ποιος να ασχοληθεί όμως με αυτά όταν ελάχιστοι από εκείνους τους ανθρώπους που τα έζησαν βρίσκονται εν ζωή και λίγοι είναι αυτοί (από τις επόμενες γενιές) που ξέρουν και ενδιαφέρονται; Τα κατάφεραν καλά και οι νεώτερες γενιές διδάσκονται μία άπατρη και άθρησκη ιστορία και έναν ξεψυχισμένο Ελληνισμό. Χωρίς πατρίδα, πίστη και ψυχή, η νεολαία μας αλλά και η Ελλάδα μας είναι καταδικασμένοι σε αργό θάνατο. Ο Αύγουστος του 1922 απέχει 87 χρόνια απ’ το σήμερα. Λίγοι είναι αυτοί που ζουν ακόμη και θυμούνται. Κάντε λίγη υπομονή ακόμη, θα φύγουν και αυτοί. Μετά οι λίγες φωνές που θα μείνουν θα καταντήσουν τόσο γραφικές και μονότονες που θα προκαλούν πλέον απέχθεια και βαρεμάρα στους νεώτερους … ‘φωτισμένους’ που θα διοικούν αυτόν τον τόπο. Υπομονή, λοιπόν, λίγα ακόμη χρόνια και τα εμπόδιά σας θα χαθούν, κουράγιο. "

ANAΓΝΩΣΤΗΣ