Φαίνεται ότι το 60% του εκλογικού σώματος εξετάζει πολύ σοβαρά να επικυρώσει με την ψήφο του την πολιτική του “Λεφτά Υπάρχουν”. Αν και η ανοησία αυτή αποδίδεται, εκ των υστέρων, στον πρώην πρωθυπουργό, εύκολα αναγνωρίζει κανείς αυτή την αντεθνική πολιτική ως “πολιτική των ελλειμμάτων”. Εφαρμόστηκε άλλωστε επί τριάντα χρόνια, με μικρά διαλείμματα λιτότητας.“Πνευματικοί” διάδοχοι της πολιτικής αυτής είναι τα κόμματα που αναγνωρίζονται μεταξύ τους ως “αντιμνημονιακά”. Καταγγέλλουν τις συμφωνίες που συγκρατούν την Ελλάδα στην Ευρωζώνη, επειδή αποτελούν το μόνο πραγματικό εμπόδιο στην αυθαίρετη αναδιανομή της ατομικής και συλλογικής προσπάθειας, μέσω των κρατικών ελλειμμάτων.
Η επιχειρηματολογία που χρησιμοποιούν έχει ελάχιστες διαφορές. “Για μια Ελλάδα και μια Ευρώπη απελευθερωμένη από τη δουλεία των τόκων και των μυστικών διευθυντηρίων των αγορών” λέει ο ένας. “Εμείς την τρόικα θα την απελάσουμε από τη χώρα” υπόσχεται ο άλλος. “Η Ευρώπη δεν θέλει χώρες – εταίρους αλλά εταίρες” καταγγέλλει ο τρίτος. “Οι ξένοι δυνάστες και οι ντόπιοι λακέδες τους επιστρέφουν τη χώρα στις μαύρες μεταπολεμικές δεκαετίες της μεγάλης φτώχειας και εξαθλίωσης”, διαβεβαιώνει γλαφυρά ένας τέταρτος.
Ζητούν από τους πολίτες να (απο)κλείσουμε τη χώρα μέσα στα σύνορά της. Σπεύδουν να διαβεβαιώσουν ότι δεν υπάρχει κανείς κίνδυνος. Το κενό θα καλύψει η εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων, το ενδιαφέρον της Ρωσίας κ.ο.κ. Ποια κεφάλαια, πόσος χρόνος, ποιο ρωσικό ενδιαφέρον; Πού θα στηθεί το “δικαστήριο των λαών”, από το οποίο αναμένουμε τη διαγραφή του “επαχθούς” χρέους και γιατί να συμφωνήσουν τα κράτη της Ευρωζώνης, που μας έχουν (μετά το κούρεμα) δανείσει τα πολλά;
Δεύτερη συλλογική χίμαιρα είναι ότι θα “πάρουμε από τους πλούσιους” τα χρήματα που απαιτούνται για την πραγματοποίηση όσων υπόσχονται οι “αντί”. Κανείς, όμως, εκλογικός συνδυασμός που θέλει την ακύρωση της δανειακής σύμβασης δεν διαθέτει και δεν προτείνει ένα λογιστικώς επαρκές σχέδιο απαλλοτρίωσης των “ζάπλουτων” συμπολιτών μας. Δεν ακούγεται κάτι περί επιβολής συντελεστή φορολογίας εισοδήματος 60%. Ή κάποια έκτακτη φορολόγηση καταθέσεων, περιουσιών ή τοποθετήσεων. Ούτε καν μια νέα ειδική εισφορά επί των κερδών, έστω και μετά την απόσβεση των ακατάσχετων ζημιών.
Με την τρίτη “κοινή” υπόσχεση, οι τράπεζες θα υποχρεωθούν σε διαγραφή δανείων και μετάθεση τόκων. Πράγματι, όλα τα αντιμνημονιακά κόμματα προβλέπουν την κρατικοποίηση ολόκληρου του τραπεζικού συστήματος. Παραδόξως, το ίδιο προβλέπει και το δεύτερο Μνημόνιο, μέσω της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Επειδή όμως η Ευρωζώνη δεν θα χρηματοδοτήσει τίποτε εκτός Μνημονίου, ούτε οι πρακτικώς ήδη πτωχευμένοι μέτοχοι θα συμφωνήσουν να διαγράφουν οι πολιτικοί χρέη ψηφοφόρων τους με τα νέα κεφάλαια, το βάρος προορίζεται για την «πλάτη» των καταθετών. Αν οι πολιτικοί που πάνε “κόντρα στο Μνημόνιο” έχουν κάποια άλλη λύση, παρακαλούμε να ενημερώσουν τους καταθέτες πριν, πολύ λογικά, αποσύρουν τις αποταμιεύσεις τους.
Αλλη “φιλολαϊκή” υπόσχεση είναι η διατήρηση της ονομαστικής αξίας όλων των συντάξεων. Και των μισθών, προφανώς μόνον όσων αμείβονται από το κράτος. Το συνδέω αφού, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν έχει ανακοινωθεί η απαγόρευση των απολύσεων! Εξίσου εύκολα μπορεί να συναχθεί ότι η επαναφορά και διατήρηση δεν θα επιτευχθεί μέχρις ότου πληρώσουν οι πλούσιοι. Δυστυχώς, η μέθοδος της συνεχούς αύξησης του εξωτερικού δανεισμού, που είχε την προτίμηση των σημερινών αντιμνημονιακών δυνάμεων, δεν είναι εφικτή μετά την ψήφιση του Νόμου 3845 του Μαΐου 2010.
Εν κατακλείδι, οι “εκτός Μνημονίου” υποσχέσεις οδηγούν στο ασφαλές συμπέρασμα ότι οι επικριτές της δανειακής σύμβασης θα προβούν σε εσωτερικό δανεισμό. Υποχρεωτικό, προφανώς. Αφού η τρόικα θα έχει αποσύρει τα ωραία της ευρώ και κανείς εχέφρων κάτοικος αυτής της χώρας δεν θα τους δανείζει δραχμή τσακιστή.
Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή, 24.4.2012
View the full article